Święty Ignacy z Loyoli patron naszej parafii Św. Ignacy Loyola (1491-1556) jest założycielem Towarzystwa Jezusowego (zakonu Jezuitów), autorem Ćwiczeń Duchownych i świętym patronem wszystkich Jezuitów. Pomimo swych protestów został wybrany pierwszym Przełożonym Generalnym powstającego zakonu. Ekspansji zakonu pod kierownictwem św. Ignacego nie da się inaczej wyjaśnić, jak tylko nadzwyczajnym działaniem łaski Bożej. W ciągu 16 lat rządów św. Ignacego Towarzystwo Jezusowe rozrosło się z 10 osób do 1000, działających w 101 placówkach (domach Towarzystwa).
Św. Ignacy urodził się w roku 1491 na zamku Loyola, w kraju Basków, jako trzynaste dziecko rycerskiego, dość zamożnego rodu. Otrzymał on rycerskie i dworskie wychowanie. Będąc w służbie vice-króla Nawarry w czasie walk hiszpańsko-francuskich w roku 1521 został ranny, broniąc oblężonej twierdzy Pampeluny. Przeniesiony do rodzinnego zamku przeszedł długi okres rekonwalescencji, który był jego czasem nawrócenia. Porwany przykładami świętych, o których czytał w czasie choroby, podejmuje decyzję zerwania z dotychczasowym stylem życia i oddania się w służbę najwyższego Pana - Jezusa Chrystusa. Prawie rok (11 miesięcy) spędził w samotności na modlitwie i praktykach pokutnych w grocie pod Manrezą (koło Barcelony). Owocem jego doświadczeń i przemyśleń były Ćwiczenia Duchowne - książeczka, która stała się podstawą duchowości ignacjańskiej, a także ciągle aktualnych Rekolekcji ignacjańskich.
W roku 1523 św. Ignacy udaje się do Rzymu, następnie - przez Wenecję - do Ziemi Świetej. Po długiej podróży, podczas której m.in. dwa razy był więziony pod zarzutem szpiegostwa, wrócił do Barcelony i - mając 34 lata - rozpoczął swoją edukację od szkolnej nauki łaciny. Studiował następnie na uniwersytecie w Alcali i Salamance. Jego styl życia i gorliwość apostolska wzbudziły podejrzenia o przynależności do sekty, co spowodowało, iż św. Ignacy na dwa miesiące trafił do więzienia hiszpańskiej inkwizycji.
Uwolniony od zarzutów, św. Ignacy z Loyoli udaje się do Paryża na dalsze studia (studiował na Sorbonie, utrzymując się z jałmużny). W Paryżu gromadzi pierwszych oddanych towarzyszy, którzy stworzyli zalążek przyszłego Towarzystwa Jezusowego, składając dnia 15 sierpnia 1536 r. w kaplicy na Montmarte śluby: ubóstwa, czystości oraz pielgrzymowania do Ziemi Świętej i pracy wśród niewiernych (lub - gdyby wyjazd był niemożliwy - oddania się do dyspozycji papieża). Na skutek wojny między Wenecją a Turcją planowany wyjazd do Ziemi Świętej nie mógł w tamtym czasie dojść do skutku. Św. Ignacy wraz z towarzyszami udał się zatem do Rzymu, gdzie zostali życzliwie przyjęci przez Pawła III, ówczesnego papieża. Zachęceni przez Ojca Św. przyjęli święcenia kapłańskie, oddali się posłudze chorym i ulicznemu nauczaniu prawd wiary. W drodze do Rzymu zaś Ignacy przeżył wizję, która umocniła go w pracy wokół formowania nowego zakonu.
W roku 1539 Ignacy i jego towarzysze (wśród nich bł. Piotr Faber i św. Franciszek Ksawery) podjęli decyzję stworzenia zakonu. Zredagowali tzw. Formułę Instytutu, którą - po wielu perypetiach - uroczyście zaaprobował 27 września 1540r. papież Paweł III. Ignacy został wybrany przełożonym generalnym Towarzystwa. W dalszym ciągu zajmował się też dziełami miłosierdzia i bezpośrednią działalnością duszpasterską. Przede wszystkim jednak pracował nad Konstytucjami Towarzystwa i kierował rozrastającym się zakonem.
Św. Ignacy zmarł 31 lipca 1556 r. Beatyfikował Ignacego Paweł V (1609r.), a kanonizował - razem z Franciszkiem Ksawerym - Grzegorz XV w roku 1622. W roku 1922 Pius XI ogłasza św. Ignacego Loyolę patronem rekolekcji.