Parafia Rzymskokatolicka św. Ignacego Loyoli w Warszawie

Uroczystość Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny w naszej tradycji poświęcamy pamięci tych, którzy już odeszli z tej ziemi.  Stajemy przy grobach i myślimy … no właśnie, o czym? Czy tylko o tych, których prochy kryje mogiła?

Myślę, że prawie wszyscy myślimy o jakiejś formie istnienia po śmierci. 

Dla katolików sprawa jest jasna – Chrystus na nas czeka, gdyż przygotował nam miejsce w domu naszego Ojca. Dla innych jest to zdecydowanie trudniejsze, gdyż tego istnienia nie da się udowodnić „szkiełkiem i okiem”. Tutaj potrzeba wiary, która jest odpowiedzią na potrzebę nieśmiertelności u człowieka. I jeżeli w tych dniach staniesz nad grobem, to pomyśl czy jako katolik wierzysz Chrystusowi czy raczej masz swoje mgliste wyobrażenia o tajemnicy śmierci.

Czas płynie nieubłaganie i czy się z tym zgadzamy czy nie będziemy musieli umrzeć. Pozostaje więc ciągle aktualne pytanie: jak żyć by pięknie umrzeć? Odpowiedzi jest z pewnością wiele, ale wszystkie się da sprowadzić do wspólnego mianownika: żyć w zgodzie ze sobą i z otoczeniem. Jaką miarą to wymierzyć? I tu powstają nieraz bardzo istotne różnice. Jako chrześcijanie mamy ułatwione zadanie – żyć w zgodzie z naturalnym sumieniem i Dekalogiem. Takie życie nie jest łatwe, gdyż wymaga od człowieka porzucenia tego, co jest niemoralne chociaż zdaje się być smaczne i łatwe.

Tak wielu ludzi zmaga się z własną słabością duchową chcąc uzyskać chociażby trochę wyższy stopień doskonałości. Ich trud owocuje w najtrudniejszej chwili dla człowieka jaką jest śmierć, spokojem i ufnym spojrzeniem w wieczność. Spotykam nieraz na cmentarzu ludzi, którzy ze spokojem pokazują swój dom po śmierci i mówią tam będziemy czekać do zmartwychwstania. Groby w tradycji chrześcijańskiej są wyjątkowymi miejscami – oczekiwania doczesnych szczątków na zmartwychwstanie i stąd płynie postulat szacunku dla grobów i dla miejsca gdzie te groby się znajdują.

Cmentarz to nie park, plac zabaw, miejsce wyznaczone do palenia papierosów, czy też zaplecze jadalni bądź restauracji. Ludzie z papierosami w ustach, hot-dogami, kebabami, czy kanapkami w rękach, przekrzykujący się nawzajem i nie dbający o właściwe zachowanie swoich pociech na terenie cmentarza, są antyświadectwem jeżeli chodzi o postawę wiary w świętych obcowanie i ciał zmartwychwstanie, ale przede wszystkim pokazują swój brak taktu i dobrego wychowania.

Pamiętajmy o tym i uczmy właściwej postawy młode pokolenie, tak aby również ono uczyło się należnego szacunku i dla ludzi żywych i dla osób zmarłych.

Dziękuje wszystkim, którzy z głębokim szacunkiem i chrześcijańskim stylem pochylają się nad śmiercią człowieka, pamiętając nie tylko o mogile, ale też o duszy nieśmiertelnej.